Kinderen en jongvolwassenen zijn in deze coronacrisis mogelijk nog kwetsbaarder dan ouderen en hebben onze zorg hard nodig. Die oproep doen de ouders van de onlangs overleden Pepijn Remmers (14) in een indrukwekkende open brief. Pepijn overleed eerder deze maand aan de gevolgen van koolmonoxidevergiftiging in combinatie met designerdrug 3-mmc. Hij had het zwaar tijdens de lockdown. ‘We zagen dat hij met zijn ziel onder zijn arm liep.’
De 14-jarige Pepijn, volgens zijn ouders ‘een levenslustige en nieuwsgierige jongen’, werd in de vroege ochtend van zaterdag 16 januari gevonden in een tentje net buiten de ring in Amsterdam-Noord. ‘Alles wees erop dat hij een tripje wilde maken. Nog één keer dat gelukzalige gevoel meemaken, en daar eens goed voor is gaan liggen’, schrijven zijn ouders in de brief. Bloedonderzoek wees uit dat Pepijn in dat tentje drugs had gebruikt. ‘Waarschijnlijk heeft hij een pilletje genomen, het briketje aangestoken en is gaan liggen. Hij is in een roes gegleden, de koolstofmonoxide heeft stil en ongemerkt zijn werk gedaan.’
Het gaat om een noodlottig ongeval, benadrukt een woordvoerder van de familie. ‘Hij was zich bewust van het gevaar, want we troffen ook een koolmonoxide-detector aan, die hem moest waarschuwen als de CO concentratie te hoog werd. Het is vermoedelijk vrij snel en pijnloos gegaan. Een schrale troost.’
In de brief, waar deze site met toestemming van de familie vrij uit mag citeren, beschrijven de ouders welke effecten de drastische coronamaatregelen op hun zoon hadden. In eerste instantie juichtte Pepijn de eerste lockdown toe, omdat het hem veel vrijheid zou geven met school. Dat enthousiasme bekoelde volgens de ouders al snel. ‘Hij miste zijn vrienden. Hij kon het niet opbrengen om uren achter een pc te zitten voor onderwijs, zonder directe aansturing.’
Met zijn cijfers ging het dan ook snel bergafwaarts. ‘Hij zag aankomen dat het niet meer houdbaar was, hij wist niet meer hoe het te bolwerken.’ Eind september werd het voor Pepijn duidelijk dat hij het derde jaar niet ging halen. Rond die periode kwam daar nog een blessure bovenop, waardoor Pepijn niet meer kon hockeyen en nog meer binnen kwam te zitten. ‘We zagen dat hij met zijn ziel onder zijn arm liep, maar de vinger op de zere plek leggen was moeilijk. Hij was niet zozeer ongelukkig, als wel dat hij het leven maar saai vond. Niet spannend. Gebaande paden. Geen uitdaging. Gewoon sáááái. School was sáááái’, beschrijven zijn ouders.
Langzaam maar zeker merkten de ouders dat Pepijn in een sleur terechtkwam. Hij wilde weer spanning in zijn leven. Weer op avontuur gaan. Na een avondje gezelligheid met zijn vrienden kwam zijn drugsgebruik aan het licht, ongeveer een week voor zijn dood. Het ging om 3mmc, een designerdrug die qua werking op een combinatie tussen xtc en cocaïne lijkt. ,,Maar het is legááál!”, luidde zijn verweer. ‘Zijn puberbrein snapte nog niet dat dat wat legaal is niet persé OK is. Hij leek onder de indruk. Hij zwoer geen drugs meer te gebruiken, want de nawerkingen waren hem slecht bekomen. Het klonk overtuigend.’
De ouders stellen zichzelf aan het einde van de brief een belangrijke vraag: waar is hun zoon nu eigenlijk specifiek aan overleden? ‘Aan koolmonoxidevergiftiging? Aan drugs? Of is het toch het gebrek aan structuur? Aan de saaiheid van online school? Aan het verplichtte thuiszitten? Aan het gebrek aan beweging? Aan het gebrek aan écht contact? Aan de online verkrijgbaarheid van drugs? Aan een impulsief karakter? Aan zijn speelse en avontuurlijke geest? Aan zijn overmoed en zelfoverschatting? Aan ons ouderlijk toezicht? Zegt u het maar.’
Imaan Booster 